Ο παράξενος αυτός τίτλος έχει να κάνει με τις on line διαπραγματεύσεις που διεξάγονται αυτό το καιρό και που αφορούν στην επίτευξη συμφωνιών, σημαντικών για την συνεργασία και το μέλλον επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων. Και μπορεί να είμαστε εξοικειωμένοι να αξιοποιούμε το διαδυκτίο για μια σειρά ενεργειών όπως αγορές καταναλωτικών / αναλώσιμων αγαθών ή καταλύματος για ολιγοήμερες διακοπές, όμως όταν πρόκειται για περισσότερο σημαντικά θέματα όπως η αγορά της πρώτης κατοικίας, η μίσθωση της κατοικίας που θα ζήσει κάποιος, ακόμα και η επιλογή του συντρόφου με τον οποίο επιλέγει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του (ή τουλάχιστον να επιχειρήσει να το περάσει, να κάνει μια προσπάθεια), η επιλογή είναι προφανής: διά ζώσης επαφή! Και γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι προεξέχοντα ρόλο στην απόφαση παίζει το συναίσθημα και προκειμένου να βιώσουμε τα συναισθήματα που προκαλεί η μελλοντική κύρια κατοικία, εξοχικό, διαμέρισμα προς μίσθωση και ο σύντροφος θα πρέπει να βρεθούμε μαζί στον ίδιο χώρο , να “συναντηθούμε” και να αφήσουμε τις αισθήσεις μας να ενεργήσουν πάνω στα συναισθήματα μας.
Γιατί λοιπόν να συμβαίνει διαφορετικά με συμφωνίες οι οποίες πολλές φορές αποτελούν το λεγόμενο στον επιχειρηματικό χώρο “πάντρεμα” μεταξύ εταιρειών; Όσο και αν εφαρμόσει κανείς τις πολύ χρήσιμες κατά τα άλλα συμβουλές για on line κλείσιμο συμφωνιών που έχουν κατακλύσει το διαδύκτιο, το κομμάτι που αφορά τα συναισθήματα, παραμένει κενό. Όταν κανείς βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον συνομιλητή του, μπορεί να “διαβάσει” τη γλώσσα ολόκληρου του σώματος και όχι μόνο του προσώπου, μπορεί να δει τις παλάμες να ιδρώνουν, ή το πόδι να τρεμοπαίζει νευρικά, βρίσκεται σε ισορροπία λόγω του κοινού χώρου και όχι σε ανισορροπία λόγω των διαφορετικών χώρων (ο καθένας από το περιβάλλον του) που συνεπάγεται η on line συζήτηση, είναι εκτεθειμένος και όχι προστατευμένος πίσω από την τεχνολογία, μπορεί να “μυρίσει” την ανασφάλεια, το έλλειμμα εμπιστοσύνης, το φόβο, να γείρει προς το μέρος του συνομιλητή του ακόμη και να τον αγγίξει αν χρειαστεί από την εξέλιξη της συζήτησης μεταφέροντας του το αίσθημα της ασφάλειας, αυτό που μόνο το ανθρώπινο άγγιγμα έχει το προνόμιο να προσφέρει.
Η πανδημία δεν φέρνει περιοριστικά μέτρα, ούτε και επιβάλλει νέα πρότυπα συμπεριφοράς. Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος γι αυτά και είναι στο χέρι μας να παραμείνουμε άνθρωποι, επιδιώκωντας να συζητάμε τα σημαντικά θέματα, τα θέματα που επηρεάζουν το μέλλον και τις ζωές μας, διά ζώσης, ξεδιπλώνοντας στο έπακρο τις επικοινωνιακές δεξιότητες που ο καθένας διαθέτει. Άλλωστε ο κάθε ηγέτης (αν ακόμη υπάρχουν τέτοιοι) τις σημαντικές αποφάσεις τις λαμβάνει μετά από συμβουλές των στενών συνεργατών του, με τους οποίους συνεδριάζει πάντα δια ζώσης.
