Ζούμε στην εποχή όπου όλα πρέπει να γίνουν χθες, ή στην χειρότερη των περιπτώσεων τώρα, άμεσα, asap σε καθαρά ελληνικά. Η πίεση που ασκείται σε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας μια επιχείρησης είναι αυξημένη και αυξάνει ακόμη περισσότερο πλησιάζοντας προς την πρώτη γραμμή! Τα στελέχη των επιχειρήσεων αγκομαχούν να αντεπεξέλθουν στην διαχείριση αυτής της πίεσης αφιερώνοντας όλο και περισσότερο χρόνο στην εργασία τους, ακόμη και όταν βρίσκονται στο σπίτι. Το μοντέλο αυτό έχει γίνει τόσο πολύ μέρος της καθημερινότητας που υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία από πίσω για να το στηρίξει και να το κάνει ακόμη γρηγορότερo, από την εστίαση (street food, delivery, fast food, κλπ), λύσεις για το σπίτι (γρήγορες συνταγές για φαγητά, σκεύη που εξοικονομούν χρόνο στο μαγείρεμα, delivery από super market ώστε να μην ξοδεύεις χρόνο για φυσική παρουσία) και φυσικά το διαδύκτιο η χρήση του οποίου εξοικονομεί σημαντικό χρόνο από χρονοβόρες συναλλαγές (συναλλαγές με τράπεζες, πληρωμές λογαριασμών κλπ). Ακόμη και οι ίδιες οι υποδομές της χώρας υποστηρίζουν το μοντέλο προσφέροντας καλύτερο εθνικό οδικό δύκτιο, μειώνοντας μεταξύ άλλων το χρόνο των μετακινήσεων (πχ το ταξίδι Αθήνα – Ιωάννινα έχει μειωθεί κατά τουλάχιστον 2 ώρες, Αθήνα- Θεσσαλονίκη τουλάχιστον κατά 1 ώρα κλπ).
Όμως υπάρχει ένας τομέας όπου το μοντέλο της ταχύτητας δεν έχει προτιμηθεί, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν τα μέσα. Το παράδοξο δε είναι ότι η επίτευξη ταχύτητας στον συγκεκριμένο τομέα είναι καίριας σημασίας για την οικονομική ανάπτυξη, όμως οι ίδιες οι επιχειρήσεις δείχνουν να τραβούν φρένο και να προσαρμόζονται στους ρυθμούς τους. Και αυτός ο τομέας δεν είναι άλλος από αυτόν της δικαιοσύνης!
Οι επιχειρήσεις οι οποίες έχουν την εξουσία διάθεσης του αντικειμένου της διαφοράς τους (διαφορές από κακή εφαρμογή συμφωνητικών, μισθωτικές , εμπορικές, εργατικές, καταναλωτικές, ασφαλιστικές κλπ) επιλέγουν τον δρόμο της αντιδικίας, συνωστιζόμενες στις αίθουσες των δικαστηρίων, περιμένοντας να καταθέσουν τα δικόγραφα τους, να συζητηθεί η υπόθεση τους, να βγει η απόφαση, να επέλθει τελεσιδικία και να προχωρήσει το θέμα τους, διαδικασία σε χρόνο μεταφραζόμενη : 4 έως 10 έτη. Η επιλογή αυτή γίνεται εις βάρος μιας άλλης διαθέσιμης επιλογής, που είναι σε πλήρη συντονισμό με την ταχύτητα που απαιτούν οι περιστάσεις της οικονομίας και δεν είναι άλλη από αυτή της διαμεσολάβησης, μέσω της οποίας μια από τις παραπάνω διαφορές που απασχολούν τις επιχειρήσεις, μπορεί να επιλυθεί εντός ενός ή δύο μηνών maximum (!) και όχι μόνο να επιλυθεί γρήγορα, αλλά και με τρόπο που οι ίδιες οι επιχειρήσεις θα επιλέξουν (άρα θα έχουν και την ευθύνη της επιλογής) και όχι κάποιος τρίτος θα επιβάλλει.
Και μπορεί κάποιος να πει, ότι όταν πρόκειται για θέματα που φτάνουν στην δικαιοσύνη απαιτείται χρόνος και η ταχύτητα είναι λάθος επιλογή διότι δεν αφήνει την σκέψη να ωριμάσει και επομένως να καταλήξει σε μια σωστή και δίκαιη απόφαση, όμως το ίδιο δεν ισχύει όταν πρόκειται για αποφάσεις που επηρεάζουν ζωές εργαζομένων; Αποφάσεις που αλλάζουν την καθημερινότητα των καταναλωτών; Και τι συνιστά μια δίκαιη απόφαση που θα δώσει κάποιος τρίτος σε μια ιδιωτική διαφορά, όταν τα μέρη που έχουν την διαφορά μπορούν αυτά να αποφασίσουν με βάση τα δικά τους συμφέροντα – ενδιαφέροντα; Δύσκολες ερωτήσεις και θέματα που σηκώνουν συζήτηση. Μέχρι όμως να γίνει αυτή η συζήτηση το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις πατάνε γκάζι σε όλους τους τομείς εκτός από αυτόν της δικαιοσύνης, μόνο ως αντιφατικό μπορεί να χαρακτηριστεί.