Είναι της πάσης γνωστό στον ιατρικό κόσμο ότι αμέλεια του ιατρού κατά την εκτέλεση των ιατρικών καθηκόντων του υπάρχει , όταν ο γιατρός κατά την άσκηση του επαγγέλματος του δεν επιδεικνύει την δέουσα επιμέλεια και προσοχή , εφαρμόζοντας τους θεμελιώδεις κανόνες της ιατρικής επιστήμης. Ο γιατρός, κατά των Κώδικα Ασκήσεως Ιατρικού Επαγγέλματος, οφείλει να ασκεί το επάγγελμα του με ζήλο, ευσυνειδησία και αφοσίωση, διαφυλάσσοντας τους ασθενείς και προστατεύοντας την υγεία τους.
Είναι επίσης της πάσης γνωστό ότι ο γιατρός για να ενεργήσει και να μπορέσει να προσφέρει τις υπηρεσίες τους, χρειάζεται υποστήριξη και υποδομές, δηλαδή συνεργασία με τρίτους τις αποφάσεις των οποίων και δεν μπορεί να επηρεάσει. Για παράδειγμα τα μικροβιολογικά εργαστήρια που διενεργούν εξετάσεις και παρέχουν αποτελέσματα, την υλικοτεχνική υποδομή των νοσοκομείων και του εκάστοτε κέντρου περίθαλψης, την κατάσταση των χειρουργείων , των μονάδων εντατικής θεραπείας κλπ.
Εφόσον λοιπόν τα ανωτέρω ισχύουν, τίθεται το ερώτημα, πόσο υπεύθυνος μπορεί να είναι ο ιατρός που ενεργεί βασιζόμενος σε αποτελέσματα εξετάσεων που είναι ελλιπή λόγω μη επαρκούς ή μη κατάλληλης στελέχωσης των εργαστηριών ή που δεν έχει στην διάθεση του την κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή. Πόσο υπεύθυνος μπορεί να είναι ο γιατρός που από την ενέργεια του αυτή προκλήθηκε η οποιαδήποτε, ακόμη και ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία του ασθενούς;
Ο εργαστηριακός εξοπλισμός των νοσοκομείων και ο η εν γένει υλικοτεχνική υποδομή ενός νοσοκομείου , η στελέχωση του με ειδικό και κατάλληλα εκπαιδευμένο επιστημονικό προσωπικό, είναι ζήτημα της πολιτείας και όχι των υπερεχόντων στο νοσοκομείο. Η ευθύνη ανήκει στο Υπουργείο Υγείας το οποίο ενεργεί με βάση τον προϋπολογισμό του κράτους για την υγεία και εξαρτάται από το Υπουργείο Οικονομικών και την εν γένει οικονομική πολιτική του κράτους . Επομένως αν η όποια βλάβη του ασθενούς προκλήθηκε από ιατρική ενέργεια η οποία όμως ήταν αποτέλεσμα των ελλείψεων σε επιστημονικό προσωπικό ή και υλικοτεχνική υποδομή τότε δεν μπορούμε να καταλογίσουμε ποινικές ευθύνες στον ενεργών ιατρό.
Για το λόγο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία οι έχοντες την ευθύνη διοίκησης νοσοκομείων, μικροβιολογικών εργαστηριών, μονάδων εντατικής θεραπείας κλπ, να “φωνάζουν” για τις ανάγκες τους, να έχουν πλούσια αλληλογραφία και επικοινωνία με το Υπουργείο Υγείας, ώστε ανά πάσα στιγμή να μπορούν να αποδεικνύουν τις ενέργειες και προσπάθειες που έχουν κάνει προκειμένου να εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος. Από την άλλη και παρά τις όποιες προσπάθειες αν οι ελλείψεις δεν τακτοποιούνται, τίθεται το ερώτημα, πόσο ηθικό είναι να μην παραιτείσαι και να κρατάς την θέση σου συνεχίζοντας να ενεργείς γνωρίζοντας ότι η πιθανότητα να προκαλέσεις κάποια βλάβη είναι μεγάλη, ή να επαναπαύεσαι στο γεγονός ότι δεν αποτελεί δική σου ευθύνη η έλλειψη υποστήριξης και να ενεργείς αποδεχόμενος την όποια εξέλιξη; Προφανώς η απάντηση σ αυτή την ερώτηση δίνεται με μία άλλη ερώτηση : πόσο ηθικό είναι να καταπατάς τον όρκο σου και να εγκαταλείπεις την προσπάθεια και την μάχη για την προάσπιση του υπέρτατου αγαθού , αυτού της υγείας;
