Για αρκετούς, η λανθάνουσα καθημερινότητα γκρεμίστηκε συθέμελα και τώρα αντί να δραπετεύουν από τα του οίκου τους βρίσκοντας καταφύγιο, ως επί το πλείστων, στον εργασιακό τους περιβάλλον, είναι “καθηλωμένοι” στο σπίτι τους, βιώνοντας μια διαφορετική πραγματικότητα. Οι σχέσεις συζύγων και γονέων με τα παιδιά τους δοκιμάζονται, ζυμώνονται, περνώντας την οικογένεια σε άλλο επίπεδο. Πλέον ο διαθέσιμος χρόνος με τα παιδιά είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από πριν και σε διαφορετικές συνθήκες: τα γεμάτα ενέργεια παιδιά είναι εγκλωβισμένα στο σπίτι, αναζητώντας τρόπους να διοχετεύσουν την ανεξάντλητη ενέργεια τους. Οι γονείς, είτε δουλεύουν από το σπίτι, οπότε και χρειάζονται το χώρο και το χρόνο τους προκειμένου να είναι όσο το δυνατό περισσότερο επαγγελματίες (οικιακοί επαγγελματίες), είτε δεν δουλεύουν από το σπίτι τους (διότι έχει επιβληθεί στην απασχόληση τους αναγκαστική παύση εργασιών) έχοντας να διαχειριστούν το αίσθημα της οικονομικής ανασφάλειας και των συνεπειών που αυτή συνεπάγεται για την επόμενη ημέρα. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί έντονα συναισθήματα, τα οποία, όσο καλά και να τα διαχειρίζεται κανείς, βρίσκουν κάποια διέξοδο μέσα στην ημέρα και …..ΜΠΟΥΜ, έρχεται η σύγκρουση. Και πως την διαχειριζόμαστε όταν αυτή προκύψει;
1. αποδεχόμαστε και αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα στην οποία ζούμε
2. επικεντρωνόμαστε στον εαυτό μας, αναζητώντας τους πυροδότες μας, τον κάλο μας, που το πάτημα του (ς) οδηγεί σε έκρηξη. Όταν τους αναγνωρίσουμε, τους αποδεχόμαστε, δεν τους απορρίπτουμε και προσπαθούμε να τους διαχειριστούμε όσο το δυνατό καλύτερα.
3. αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μας ως ενήλικες, δίνοντας τους την σημασία και την προσοχή που θα δίναμε σ έναν ενήλικα και τα κοιτάμε στα μάτια όταν μας μιλούν
4. αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα τους και τα αφήνουμε να εκδηλωθούν. Αφήστε τα να κλάψουν, να φωνάξουν, να ξεσπάσουν, να βγάλουν ότι έχουν από μέσα τους και αποφύγετε χειρισμούς και υποτίμηση τους (πχ οι άντρες δεν κλαίνε, κορίτσι είσαι συμπεριφέρσου ανάλογα, εντάξει μωρέ μην κάνεις έτσι κλπ)
5. διαπραγματευόμαστε μαζί τους (πάντα το κάναμε) χωρίς όμως να επικαλούμαστε την εμπειρία μας και τον γονεϊκό μας ρόλο, παρά με επιχειρήματα παρουσιάζουμε την δική μας αλήθεια, ενδιαφέροντα, ανησυχίες και ακούμε και σεβόμαστε την δική τους αλήθεια
6. δίνουμε πρακτικά παραδείγματα για ότι λέμε , δεν μένουμε στην θεωρία
7. δίνουμε εμείς οι ίδιοι το παράδειγμα (πχ δεν τους λέμε να μην ασχολούνται με το κινητό ή tablet όταν αυτό έχει γίνει δεύτερη φύση γ εμάς)
8. καταλήγουμε σε μια αμοιβαία αποδεκτή συμφωνία, την οποία γιατί όχι, την γράφουμε μαζί σε ένα κομμάτι χαρτί και την υπογράφουμε (προτείνω να χρησιμοποιήσετε χρωματιστά μολύβια , χρωματιστά χαρτιά, το χρώμα βοηθάει καθώς ενεργοποιεί την καλλιτεχνική φύση του εγκεφάλου μας και μας κάνει πιο ήπιους πιο δημιουργικούς)
Επίσης και προκειμένου να προλάβουμε την σύγκρουση ή την έκταση / ένταση της όταν αυτή προκύψει χρήσιμο είναι να έχουμε θέσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα την διαχειριστούμε , δηλαδή τους κανόνες, οι οποίοι πρέπει να έχουν προκύψει μετά από συζήτηση και κοινή συμφωνία. Όταν τους συμφωνήσουμε, καλό είναι να τους γράψουμε, και το κάθε μέλος της οικογένειας να γράψει το δικό του αντίγραφο.
Στο άρθρο που παραθέτουμε (με τον τίτλο και την φωτογραφία,του οποίου δεν συμφωνούμε καθότι ο τίτλος θεωρούμε ότι παραπέμπει σε χειριστικό τύπο γονέα και η φωτογραφία σε τριμελή οιοκογένεια σε συνέχεια πολλών παρόμοιων φωτογραφιών που επιμένουν να αγνοούν τη 4μελή, 5μελή κλπ οικογένεια) αναφέρονται μερικές χρήσιμες αρχές για διαπραγμάτευση με τα παιδιά https://www.pon.harvard.edu/…/persuasive-parenting-through…/
