Με αφορμή το από 12/5 δελτίο τύπου της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, με το οποίο η Αρχή ζητά διενέργεια εκτίμησης αντικτύπου για την
μετάδοση των μαθημάτων στα σχολεία μέσω καμερών και τις δηλώσεις της υπουργού παιδείας που ακολούθησαν το δελτίο τύπου της αρχής, σύμφωνα με τις οποίες η κυβέρνηση δεν κάνει ούτε βήμα πίσω στο θέμα της απευθείας μετάδοσης μαθημάτων με κάμερες, θέτουμε υπόψη την υπόθεση Antovic- Mirkovic vs Montenegro όπου σύμφωνα με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (2017) οι δύο καθηγητές του Πανεπιστημίου του Μαυροβουνίου κκ Antovic και Mirkovic , αμφισβήτησαν την εγκατάσταση καμερών εντός των αμφιθεάτρων από την πρυτανεία , με το σκεπτικό ότι τα αμφιθέατρα είναι δημόσιοι χώροι και ότι έπρεπε να εποπτεύεται η ασφάλεια τους. Το ΕΔΔΑ, έκρινε ότι παρά το δημόσιο χαρακτήρα των αμφιθεάτρων , η διαρκής παρακολούθηση εργαζομένων κατά την άσκηση του επαγγέλματος τους, αλλά και των φοιτητών που παρακολουθούν τα μαθήματα, συνιστά υπέρμετρη προσβολή του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή.
Σήμερα, ως βάση για την αιτιολόγηση της ύπαρξης καμερών για μετάδοση μαθημάτων χρησιμοποιείται η επιδημική νόσος, όπως έχει χρησιμοποιηθεί και για διάφορες άλλες αλλαγές (πχ το δικαίωμα του εργοδότη να επιβάλει μονομερώς τηλεργασία, ή το δικαίωμα των αεροπορικών εταιρειών να μην επιστρέφουν χρήματα στους επιβάτες ακυρωμένων πτήσεων αλλά να παρέχουν credit voucher ). Όμως πόσα δικαιώματα θα θυσιαστούν λόγω της πανδημίας; Η ύπαρξη καμερών σε εργασιακό χώρο (αναφορικά με τους εκπαιδευτικούς) πόσο συμβατή είναι με το άρθρο 27 του Ν 4624/2019 σύμφωνα με το οποίο η τοποθέτηση καμερών επιτρέπεται μόνο για την προστασία προσώπων και αγαθών; (η ΑΠΔΠΧ έχει επιβάλει πρόστιμα σε αντίστοιχες περιπτώσεις όπου οι κάμερες χρησιμοποιήθηκαν από εταιρείες για αξιολόγηση προσωπικού). Ποιο αγαθό
προστατεύεται στην περίπτωση των σχολείων; Η κρινόμενη από το ΕΔΔΑ προσβολή του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή σε ποια θέση στην ιεραρχία των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων κατατάσσεται;
Οι ημέρες που διανύουμε δεν είναι συνηθισμένες και ούτε εμείς είμαστε συνηθισμένοι να διαχειριζόμαστε πανδημίες και επειδή είναι τέτοια η συνθήκη, καλό είναι να πρυτανεύσει η ψυχραιμία και να αναλογιστούμε αν το μέτρο με τις κάμερες , είναι και το ενδεικνυόμενο για την περίπτωση. Πάντως η μέχρι σήμερα πρακτική με τις πλατφόρμες εκπαίδευσης, μόνο αποτελεσματική δεν μπορεί να κριθεί καθότι στηρίζεται σε παραδοχές οι οποίες είναι έωλες, όπως πχ ότι κάθε μαθητής έχει και ένα pc προκειμένου να έχει πρόσβαση, ή ότι οι γονείς των μαθητών των πρώτων τεσσάρων τάξεων του δημοτικού είναι πάντα διαθέσιμοι για να συνδράμουν τα παιδιά τους για να κάνουν τα μαθήματα τους, ή ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν μια συγκεκριμένη ώρα που “ανεβάζουν” τις εργασίες κλπ
Συμπερασματικά και αν συγκρίνουμε το τι συνέβη σε χώρες όπως Ιταλία, Ισπανία, Μ. Βρετανία, ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός λειτούργησε αποτελεσματικά, αναμενόμενα αν συγκρίνουμε βαλκανικές χώρες και όχι τόσο καλά αν δούμε το τι έγινε στην Νέα Ζηλανδία. Το ζητούμενο όμως δεν είναι η σύγκριση αλλά το τι έχουμε μάθει από την εποχή covid-19 και πως μπορούμε να κεφαλαιοποιήσουμε τα θετικά, όπως η ανάπτυξη των ηλεκτρονικών συναλλαγών στις δημόσιες υπηρεσίες, η τηλεκπαίδευση, η διαφορετική οργάνωση του συστήματος υγείας, η επιστροφή σε έναν φυσιολογικότερο τρόπο ζωής όπου η τεχνολογία θα αξιοποιηθεί για την εξοικονόμηση περισσότερου ελεύθερου και κατά συνέπεια παραγωγικού χρόνου. Διότι δεν μας λείπει ο χρόνος, η ποιότητα στην αξιοποίηση του μας λείπει.
