Ποια είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η κυβέρνηση κάθε κράτους προκειμένου να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο περαιτέρω εξάπλωσης της πανδημίας; Τα αντανακλαστικά των πολιτικών κέντρων απόφασης, ήταν καθοδηγούμενα από το συναίσθημα ή από την λογική; Επηρεάστηκαν από την αντίληψη του κινδύνου που έχει το κοινό (η οποία εν πολλής βασίζεται σε μεροληψίες) ανταποκρινόμενα σε υπερβολικό βαθμό στις παράλογες ανησυχίες των πολιτών, τόσο λόγο πολιτικής ευαισθησίας όσο και επειδή έχουν την επιρρέπεια στις ίδιες νοητικές μεροληψίες με τους υπόλοιπους πολίτες; Ή βασίστηκαν στις γνώμες ειδημόνων και στον ρόλο που αυτοί παίζουν ως ένα προπύργιο ενάντια στις “λαϊκίστικες” υπερβολές, λαμβάνοντας αποφάσεις χωρίς συζήτηση, χωρίς διάλογο και χωρίς την πίεση της κοινής γνώμης;
Απαντήσεις σ αυτά τα ερωτήματα μπορούμε να βρούμε σε δύο μελέτες : η μία είναι του 1987 (https://www.researchgate.net/…/325954197_The_perception_of_…) από τον Paul Slovic ( καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Oregon) – θυμική ευρετική μέθοδος- και η άλλη είναι του 1999 (https://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=138144) από τους Timur Kuran ( Οικονομολόγου και Πολιτικού Επιστήμονα του Πανεπιστημίου Duke στη Καλιφόρνια) και Cass Robert Sunstein (Νομικού, Διοικητή του Γραφείου Πληροφοριών και Ρυθμιστικών Θεμάτων του Λευκού Οίκου στη διοίκηση του Ομπάμα από το 2009 έως το 2012)- ευρετική της διαθεσιμότητας.
Κατά τον Slovic οι άνθρωποι επινόησαν την έννοια του κινδύνου στην προσπάθεια τους να κατανοήσουν τις απειλές και τις αβεβαιότητες της ζωής. Ο Slovic, ο οποίος πιστεύει ότι ο ορισμός του κινδύνου είναι θέμα άσκησης εξουσίας, εμπιστεύεται περισσότερο το κοινό στην αξιολόγηση του κινδύνου και λιγότερο τους ειδήμονες (οι οποίοι δεν είναι εκλεγμένοι από τον λαό), σημειώνοντας πως η απομόνωση των ειδημόνων από τα συναισθήματα του κοινού παράγει πολιτικές τις οποίες το ίδιο το κοινό θα απορρίψει, οδηγόντας έτσι σε μια αδιέξοδη κατάσταση σε μια δημοκρατία.
Από την άλλη πλευρά ο Sunstein, θεωρεί ότι πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί απομόνωσης που θα βοηθούν όσους λαμβάνουν αποφάσεις, να τις λαμβάνουν ανεπηρρέαστοι από τις δημόσιες πιέσεις, αφήνοντας έτσι να καθοριστεί ο επιμερισμός των πόρων από αντικειμενιούς ειδήμονες, οι οποίοι διαθέτουν ολοκληρωμένη άποψη περί κινδύνων και απαραίτητων για την μείωση τους πόρων (πχ ορθολογική στάθμιση των οφελών και των δαπανών και ότι οι φυσικές μονάδες αυτής της ανάλυσης είναι ο αριθμός των ζωών που θα σωθούν ή ο αριθμός των ετών των ζωών που θα σωθούν δίνοντας ιδιαίτερη βαρύητα στη διάσωση των νέων και το κόστος στην οικονομία).
Έχοντας αυτά υπόψη και κάνοντας τα προβολή στο σήμερα, προκύπτει το ερώτημα :οι κυβερνήσεις της Ιταλίας και Ισπανίας και όποιας άλλης χώρας θρηνεί εκατόμβες σε αναλογία με τον πληθυσμό της, θυμάτων , από τον covid-19, έλαβαν αποφάσεις με βάση την θυμική ευρετική ή αυτής της διαθεσιμότητας ; Μήπως υπολόγισαν περισσότερο το θυμικό των παραγωγικών τάξεων και δεν ήθελαν να φανούν δυσάρεστοι στο εσωτερικό τους; Με ποια από τις δύο μελέτες συντάχθηκε η Κίνα; Με ποια φαίνεται να έχει συνταχθεί η χώρα μας; Μήπως οι αποφάσεις φαντάζουν αυταρχικές έως αντιδημοκρατικές και παράλογες και εις βάρος των ατομικών ελευθεριών;
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση, διότι μια δημοκρατία, όπως σημειώνει σχετικά με το θέμα και ο Kahneman, δημιουργει αναπόφευκτα ακταστασία , διότι και οι δύο μέθοδοι που καθοδηγούν τις πεποιθήσεις και τιος συμπεριφορές του κοινού, σίγουρα μεροληπτούν.
Εκ του αποτελέσματος πάντως μάλλον καλά βαδίζει η χώρα, αρκεί διάφορες ατομικές ελευθερίες και εργατικά δικαιώματα, να επανέλθουν ως ήταν πριν την πανδημία.